Wachten

"Het verlangen is nooit zo onstuimig als in je jeugd. De eerste liefde, de grote vriendschap - en de sluizen van de hemel gaan open. Alles lijkt mogelijk, op een bepaald moment in de toekomst, nee: al heel gauw! Het leven moet fantastisch zijn, en het begint direct achter de horizon. Vlieg er meteen op af!"

- Anselm Grun, Het boek van Verlangen




Als tantrika ben ik volop bezig met erkennen, voelen, doorleven, waarderen en genieten van verlangen. Ik probeer haar te begrijpen, te doorzien en te leven.
Met een diep respect voor de kracht van verlangen voel ik bereidheid om haar te dragen.

Verlangen wijst de weg en ik hoef maar te volgen.

Maar hoe genieten van verlangen als de mogelijkheid tot vervulling lijkt te worden afgesneden.

Onderweg naar mijn wekelijkse zangles vanmiddag ontvang ik een bericht dat mij niet vrolijk stemt. Iemand zegt een afspraak af. Een nog niet gemaakte afspraak zelfs. Maar wel eentje die in de planning zit voor deze week. Zat dus.

Het vooruitzicht van een mogelijke afspraak zet de toon van de week en maakt me ruim, open, zacht en verwachtingsvol naar alle dagen die er tussen liggen. De belofte is gedaan, ik vermoed nieuwe werelden. Mijn leven is ineens iets spannender dan gewoonlijk. Ach, wat verheug ik me. En ach wat ben ik blij. 

Onverwacht voel ik een diep verlangen wakker worden. Ik wil meedrijven op een eindeloze creatieve stroom. In mij borrelt een levenskracht omhoog die ik tot expressie wil brengen. In samenspel met deze ander.

Die onze afspraak afzegt. Niet alleen voor de volgende keer maar voor alle volgende keren.

En daar dooft mijn verlangen tot een sikkeneurig klein vlammetje.


Met een boze blik stap ik uit de trein, check met een bruusk gebaar uit en heb meteen geen zin meer in zangles. Kramp in mijn maag. Terwijl ik het station uitloop voel ik tranen uit mijn ogen rollen, ik kan er niks aan doen. Weg verlangen, weg licht gevoel, weg belofte, weg blijdschap.

"De mooiste zee is de zee is de zee die we nog niet hebben gezien". 

Nazim Hikmet

Met een betraand gezicht kom ik aan bij de zangles en pak mijn partituren uit.
Mijn zanglerares vraagt niet veel maar begint te spelen en ik start met 'Amazing Grace'.

"Amazing Grace.

How sweet the sound.... ..."

Dan zing ik 'Danny Boy', een Ierse folk song. Tranen prikken achter mijn ogen en mijn hart voelt vol, zo vol. In mij opent zich een ruimte die een half uur eerder nog gesloten leek en vanuit die ruimte laat ik mijn stem komen. Ik bemerk een lichtheid in mijn stem die ik eerder niet herkende

 "But when ye come, and all the flowers are dying / and i am dead, as dead i may well be/ you'll come and find, the place where i am lying /and kneel and sing an ave for me"

De hemel gaat open.
Een verlangen.

Zoals ik haar niet kende.
Een verlangen als belofte.
Een nog niet ingeloste belofte.
Geen idee of ze werkelijk gaat plaatsvinden.
Maar het besef dat ik de mogelijkheid heb.
De mogelijkheid om te vertrouwen in die belofte.
Dat ik kan uitkijken naar een reflectie van een innerlijke plaats in mezelf.

Dat vertrouwen maakt dat ik kan genieten van verlangen.

Goed, ik ga dus wachten.
It may come, or it may not.
Alles is mogelijk.