Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Er worden posts getoond met het label natuurlijk

Gewoon

Een tijdje geleden ontmoette ik een man. Een man met tatoeages en bruine ogen. Niet dat het ertoe doet dat hij tatoeages had maar het is het eerste wat in mijn hoofd schiet als ik aan hem denk. De ogen doen er zeker toen want ons eerste oogcontact was sprankelend, warm en open. Ik werd nieuwsgierig naar hem. De context van de ontmoeting was een contactimprovisatiefestival waar een stuk of vijftig mensen rollend, voelend, gewicht gevend en dragend met elkaar dansten. Wat mij nu bijblijft van de ontmoeting is een zin die op de een of andere manier te maken heeft met de tatoeages. De sprankeling en openheid ben ik vergeten maar ik herinner me die woorden, die ene zin. Ok, er gaan nog een aantal zinnen aan vooraf.  Een kort gesprekje. Op het moment dat ik met hem in gesprek raak verwacht ik in onze verbale uitwisseling dezelfde openheid als in zijn ogen. Maar het tegendeel is waar. Ik proef relativerende woorden, lichte ironie, een gestolde boosheid wellicht die als een mist tussen he