Doorgaan naar hoofdcontent

Ruimte voor Zijn


non doing

The Tao of Poeh revisited...

Deze zomer bevind ik me in een zee van - zelf gecreëerde - ruimte.

Althans, een voelbare ruimte.

Aanloop: al geruime tijd voel ik dat mijn lichaam weer niet tot diepe rust wil komen. Ondanks mijn pogingen om te ontspannen, stretchen, mediteren, in te keren blijft mijn lichaam in verzet.

Een dieper gelegen vastgezette spanning weerhoudt  me om te vallen in mezelf.
Op een zomeravond in juni bevind ik me weer eens middenin een yogahouding (paschimottanasana)en in een flits realiseer ik me dat ik op dat moment bezig ben mezelf steeds verder te brengen dan waar ik ben. Dieper stretchen, intensere poses, leniger, krachtiger, meer, meer. In wezen doe ik mezelf steeds een klein beetje geweld aan. Op dat moment besluit ik radicaal te stoppen.

Eerst maar eens stoppen met het doen van oefeningen. Zo dat valt niet mee als dans- en bewegings docent. En vervolgens stoppen met alles waarin ik bezig ben iets te bereiken, met iets te doen. 'Resultaat': geen zelfverbetering, geen plannen, geen beslissingen, geen wensen, geen oplossingen, geen richting.



Twee maanden lang vakantie van iets willen doen en iets willen bereiken. Leegte toelaten. Is het makkelijk? Nee. Blijft er iets over? Ja. Ik ben eerder in mijn leven al vele malen een tijd gestopt met dingen doen., maar niet eerder zo radicaal gestopt met innerlijk doen. Het voelt als een opluchting en tegelijk spannend. Na een proces van verveling, zoeken, me alleen voelen, niet-weten, verwarring en nog zo wat dingen voel ik iets wonderbaarlijks in mezelf.



Heel voorzichtig merk ik dat ontspanning in mijn lichaam bezig is te gebeuren, buiten mijn wil om. In mezelf is een ruimte ontstaan, waarin mijn lichaam kan rusten. Ik voel die ruimte ook echt en ervaar het als een zegening. Een eindeloze zee van ruimte en tijd waarin ik richtingloos meedobber met wat in me opkomt.



Ik ben weer begonnen met yoga. Vanuit de ruimte in mezelf is hoe 'ver' ik ook kom ver genoeg. Met een brede glimlach pak ik 'de Tao van Poeh' er ook weer bij.


Poeh Bear, ik heb je gemist!
Labels:

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Wu Wei: De Kunst van Niet doen

Practise non-action. Work without doing, Wu Wei is een kernconcept in het Taoïsme. Het verwijst naar de ogenschijnlijk paradox van niet-doen en toch doen (handelen). Doen zonder wil en zonder inspanning.  Alan Watts, zenleraar, spreekt in  deze video  over het principe van niet iets forceren.  "Wu wei is the art of sailing, rather than the art of rowing".   How to practice wu wei? De 'practise of non-action' of 'non doing' is echter niet zo makkelijk te leven met mijn Westerse mind-set. Net als zovelen heb ik geleerd dat als ik iets wil bereiken in mijn leven ik hard moet werken, mijn best moet doen.  The blessing of sensitivity Gelukkig ben ik gezegend met een extreem sensitief lichaam en zenuwstelsel. Zodra ik teveel doe en over mijn fysieke grenzen ga krijg ik daar direct last van. Volhouden en doorzetten is voor mijn lichaam een crime. Als ik te lang blijf volhouden, raak ik overprikkeld en uitgeput en duurt het lang voor ik herstel. Zo kan ik een w
1 reactie
Meer lezen

Zo Binnen, Zo Buiten?

Vanmorgen kom ik op facebook een TED talk tegen van een 19-jarige jongen. Voor de mensen die TED niet kennen, zij noemen zich " a nonprofit devoted to Ideas Worth Spreading". Hun mission statement: " We believe passionately in the power of ideas to change attitudes, lives and ultimately, the world. So we're building here a clearinghouse that offers free knowledge and inspiration from the world's most inspired thinkers, and also a community of curious souls to engage with ideas and each other. Inspired thinkers, curious souls, yes indeed. Ik bevind me regelmatig op TED.com en word vaak geraakt door de persoonlijke verhalen die de sprekers delen met een gretig publiek. Kwetsbaar,  passievol, waar. Dat het soms wat te hoopvol voelt in Amerikaanse zin van 'yes we can! neem ik voor lief.   Mijn ochtend begint dus met deze jongen. Zijn eerste zinnen zijn meteen raak. Voor een lange tijd in zijn leven heeft hij het gevoel dat hij twee levens leidt. Het
Een reactie posten
Meer lezen

Over gave

Geef je er gewoon aan over. Aan dat gevoel. Gewoon. Er aan over geven.  Aan wat er is. Dus. Kan dat? Ja. Altijd? Nee. Onvermogen? Ja. Geef je je toch d áár  aan over? Moet dat? Vanavond komt plotseling een jeugdherinnering naar boven. Gevolgd door een gretig verlangen om het verleden ongedaan te maken. Al vroeg in mijn bestaan word ik geconfronteerd met de eindigheid van het leven. Ik ben 15 en zou op mijn 16 e verjaardag uitgaan met de beste vriend van mijn oudste broer. Al jaren vind ik hem leuk en hij belooft me mee uit te nemen als ik 16 word. Hoe hemels zou dat zijn! Maar het loopt anders. Vlak voor  mijn 16e verjaardag knalt hij met zijn auto tegen een boom en verdwijnt ineens uit mijn leven. Hij is 24. Het is onmogelijk om werkelijk te kunnen bevatten wat het betekent om hem nooit meer te ontmoeten. In mijn herinnering blijft hij altijd degene die me mee uit gaat nemen. Het meisje van 15 in mij wacht nog steeds. Alsof ik niet wil geloven dat
Een reactie posten
Meer lezen