Lof der Verveling

“Onmisbaar is de verveling die het zelf bewust laat voortbestaan, om daarin een bron van inspiratie te vinden.

Juist omdat zij leeg is, een vacuüm vormt, stroomt er veel op haar toe en trekt zij van alles aan: ongedachte gedachten, onvoorziene ontmoetingen, verrassende ervaringen, nieuwe voorstellingen, gedurfde ideeën, verbanden, samenhangen die plotseling 'zin geven'”.

- Wilhelm Schmidt.

In mijn leven bestaan er verschillende vormen van verveling.


De ongemakkelijke, waarbij het onmogelijk lijkt om maar iets vinden dat belangwekkend genoeg is om te doen, maar ik toch blijf zoeken naar een activiteit.
De licht melancholische, waarin ik me lusteloos en richtingloos voel en ik verval tot inertie.
De existentiële waarin het hele leven als zodanig op momenten vervelend lijkt. Been there, done that.

Why move? Zeurderig, klaaglijk, mistig, vaag. Verveling. Het is er en het gaat niet weg.

En soms is er verveling waarvan ik hoop dat ze lang om me heen blijft hangen. Op een wonderlijke manier kan ik van haar genieten.

De tijd gaat langzamer, mijn lijf is logger, ik ben niet vooruit te branden. Ik bevind me overal tussenin, hoor nergens bij, heb nergens zin in. En ik vind het allemaal prima. Deze verveling lijkt een oude dame die me aan de hand neemt en op een zachte manier houdt bij de ruimte van het moment. Ze doet me berusten in mijn onvermogen om afleiding te vinden, iets te doen te hebben en maakt me licht onrustig en tegelijkertijd loom. Het is alsof ik op dat soort momenten even een klein beetje afstand heb genomen van mijn leven en van mezelf en kan beschouwen of het eigenlijk wel zo belangrijk is wat ik doe.

Het is tricky, want het vraagt diep luisteren en nauwgezet volgen van de passen van de oude dame. Want zomaar kan er een omslag plaatsvinden en dan bevind ik me in de ongemakkelijke of de melancholische of als ik niet uitkijk zelfs in een algeheel gevoel van zinloosheid omdat niks voorhanden is.

Deze genotvolle verveling, zo noem ik haar maar even, die probeer ik te koesteren. Want hoe paradoxaal het ook klinkt, ze houdt me scherp en zorgt ervoor dat ik wat ik doe en wie ik ben net iets minder serieus neem. Als ik het lef heb laat ik me helemaal in deze staat zinken en kan ik een diepe rust voelen waarin ik weet dat het leven goed is. Dan voel ik dat alles ergens uit voort komt en ergens heen gaat.

Ik kan gaan zitten en wachten. Een volgend moment zal zich aandienen. Misschien wel weer een moment van verveling maar laat ik me daar maar geen zorgen over maken.