Geef je er gewoon aan over. Aan dat gevoel. Gewoon. Er aan over geven. Aan wat er is. Dus. Kan dat? Ja. Altijd? Nee. Onvermogen? Ja. Geef je je toch d áár aan over? Moet dat? Vanavond komt plotseling een jeugdherinnering naar boven. Gevolgd door een gretig verlangen om het verleden ongedaan te maken. Al vroeg in mijn bestaan word ik geconfronteerd met de eindigheid van het leven. Ik ben 15 en zou op mijn 16 e verjaardag uitgaan met de beste vriend van mijn oudste broer. Al jaren vind ik hem leuk en hij belooft me mee uit te nemen als ik 16 word. Hoe hemels zou dat zijn! Maar het loopt anders. Vlak voor mijn 16e verjaardag knalt hij met zijn auto tegen een boom en verdwijnt ineens uit mijn leven. Hij is 24. Het is onmogelijk om werkelijk te kunnen bevatten wat het betekent om hem nooit meer te ontmoeten. In mijn herinnering blijft hij altijd degene die me mee uit gaat nemen. Het meisje van 15 in mij wacht nog steeds. Alsof ik niet wil geloven dat
de kunst van zijn, flow & non doing